|
|
Św. Teodor Studyta  Teodor Studyta urodził się około r. 759 w zamożnej rodzinie konstantynopolitańskiej, wielce zasłużonej dla rozwoju życia mniszego i jego ideałów. Razem ze swym bratem Józefem późniejszym metropolitą Tesaloniki wstąpił do słynnego klasztoru Sekkudion na górze Olimp. Klasztorem kierował wówczas jego wuj, Platon. W siedem lat później (787 lub 788) Teodor został kapłanem. Gdy wobec wzrostu liczby postulantów Platon, zmożony wiekiem, nie był już w stanie rządzić klasztorem, Teodor objął po nim godność opata (795). Ale już w roku następnym ze względu na nieprzejednaną postawę w sprawie rozwodu cesarza Konstantyna IV naraził się władzy i patriarsze. Jego i mnichów skazano wówczas na wygnanie. Teodor spędził je w Tesalonice. Potem na krótko powrócił z mnichami do Sekkudion, ale niebawem znów musiał opuścić klasztor i szukać schronienia w stolicy. Wówczas to, w roku 798, otrzymał zaproszenie, aby osiąść w dzielnicy Psamathia, w klasztorze założonym ongiś przez konsula Studiusa. Tak to stał się, "studytą" podobnie zresztą jak jego podwładni, których z czasem tak nazywano.
Nowy klasztor bardzo się rozwinął, a liczba mnichów wnet dosięgła tysiąca. Z tej przyczyny wspólnota domagała się reorganizacji. Częściowo była ona dziełem Platona, tym jednak, który ją uzupełnił i zrealizował, był właśnie Teodor. Przygotował on program każdego zajęcia w klasztorze, stworzył całą hierarchię godności, uściślił sprawy ubóstwa zakonnego, ustanowił nawet swego rodzaju kodeks pokutny. W tym wszystkim potrafił zachować równowagą pomiędzy modlitwą i medytacją nad Pismem św. a pracami w klasztorze. Reforma życia zakonnego według tych zasad rozprzestrzeniła się szybko w innych klasztorach. Przyjęła ją później społeczność mnichów na Świętej Górze Athos. Odnowiona reguła życia zakonnego rozpowszechniła się stopniowo w południowej Italii oraz na Rusi. Autorytet Teodora był tak wielki, że poprzez długie wieki fascynował ludzi oddanych życiu zakonnemu. W wieku XX założona przez metropolitę Szeptyckiego kongregacja zakonna nawiązała do ideałów św. Teodora, zaś mnichów do niej należących nazwano studytami. Św. Teodor to znakomity reformator życia zakonnego, ale także dzielny wyznawca i obrońca kultu ikon. Ledwo wrócił z jednego wygnania, a już jego postawa wobec patriarchy Nicefora I naraziła go na uwięzienie i ponowne zesłanie. W czasie drugiej fazy obrazoburstwa, za Leona W., św. Teodor został ponownie wygnany, tym razem do Smyrny. Z miejsc zesłania słał listy, pozyskując swych korespondentów dla sprawy ortodoksji i utwierdzając ich w męstwie. Św. Teodor zmarł 11 listopada 826 r. na jednej z Wysp Książęcych (Kizil Adalar na morzu Marmara). Pozostawił po sobie bogatą spuściznę literacką. Zarówno jego działalność jak i spuściznę można podzielić się na dwie części. Mała i wielka katecheza, homilie oraz cześć utworów poetyckich powstała dla potrzeb ascetycznych i liturgicznych klasztorów. Natomiast Artretyk oraz główna część obfitej korespondencji dotyczy walki z obrazoburstwem. Materiał pochodzi z serwisu Zakonu Świętego Bazylego Wielkiego, www.bazylianie.pl |
|
| Ostatnia aktualizacja ( Wednesday, 12 May 2010 ) |
| < Poprzedni | Następny > |
|---|
