|
Dekret Biskupa Henryka Przeździeckiego |
|
|
Dekret
Biskupa Henryka Przeździeckiego
Siedlce, dnia 21 lipca 1925 r.
Henricus Przeździecki S. Th. D.
Dei miseratione et Sedis Apostolicae gratia
episcopus Podlachiensis
Dekret
Na większą chwałę Boga.
Dla prawidłowego unormowania życia religijnego wiernych obrządku wschodniosłowiańskiego po pilnym rozpatrzeniu sprawy i wysłuchaniu zgodnie z kanonem 1416 Prawa Kanonicznego zdania osób zainteresowanych, niniejszym Dekretem naszym na mocy szczególnych uprawnień otrzymanych od Stolicy Świętej w myśl świętych kanonów 216, 1409, 1410, 1414 §2, 1415 §5, przywracamy, a raczej erygujemy, za taką ogłaszamy z dniem 28 lipca roku bieżącego parafię obrządku wschodniosłowiańskiego przy kościele św. Jana Ewangelisty, we wsi Bubel Stary, dekanatu Janowskiego, zaliczając do tejże parafii terytorium parafii janowskiej, konstantynowskiej i Klonownicy Dużej, czyli wiernych obrządku wschodniosłowiańskiego w obrębie wyżej wskazanych parafii dekanatu wzmiankowanego janowskiego, których poddajemy duchowej jurysdykcji proboszcza obrządku wschodniosłowiańskiego w Bublu Starym.
Uposażenie beneficjalne proboszcza obrządku wschodniosłowiańskiego w Bublu Starym będzie stanowiło:
1) dobra właściwe kościołowi parafialnemu,
2) dobrowolne ofiary wiernych,
3) tzw. "iura stolae”,
4) pensja rządowa.
Z wyżej wzmiankowanych źródeł, jak również z odpowiedniego domu mieszkalnego i budynków ekonomicznych, ksiądz proboszcz obrządku wschodniosłowiańskiego będzie czerpał dla siebie i dla służby kościelnej utrzymanie w parafii wyżej wspomnianej.
Jednocześnie zgodnie z przepisami państwowymi ogłaszamy, że proboszcz obrządku wschodniosłowiańskiego parafii Bubel Stary jest urzędnikiem stanu cywilnego dla wiernych tejże parafii od daty wyżej podanej, przy czym polecamy temu księdzu proboszczowi, aby ściśle stosował się do wszystkich przepisów, jakie zostały lub będą w przyszłości odnośnie do akt stanu cywilnego wydane.
Erygując w ten sposób wskrzeszoną parafię obrządku wschodniosłowiańskiego w Bublu, oddajemy ją w opiekę Najświętszego Serca Jezusowego i Maryi Matki Bożej, a Naszej Najłaskawszej Pani i Królowej, żywiąc nadzieję, że przemożna ta opieka sprawi, iż wierni będą wzrastali w miłości Bożej, w żywej wierze i przywiązaniu do Stolicy Piotrowej, a przykładem życia swego pociągną innych dotąd oddalonych jeszcze współbraci do świętej jedności w wyznawaniu prawdziwej naszej katolickiej wiary.
Niniejszy Dekret w trzech autentycznych egzemplarzach sporządzony, polecamy wykonać ks. Ludwikowi Kalickiemu, kanonikowi kapituły naszej katedralnej, prałatowi, dziekanowi kapituły kolegiackiej janowskiej, dziekanowi janowskiemu.
Dan w Siedlcach w rezydencji naszej.
Dnia j.w.
+ Henryk, biskup
Cancellarius Curiae
Roman Wilde
Szambelan Jego Świątobliwości, Kanonik Kapituły Kolegiackiej Janowskiej.
Ks. Ludwik Kalicki, prałat, dziekan dekanatu janowskiego.
Źródło: o. archim. Roman Piętka MIC, www.cyrylimetody.marianie.pl
|
|
Ostatnia aktualizacja ( Thursday, 29 September 2011 )
|
|
|
Cerkiew pw. św. Mikołaja Cudotwórcy w Pawłowie Starym |
|
|
|
Alfabetyczny spis zmarłych kapłanów w Greckokatolickiej Diecezji Chełmskiej 1811-1871 |
|
|
Alfabetyczny spis zmarłych kapłanów
w Greckokatolickiej Diecezji Chełmskiej 1811-1871
Nazwisko i imię – ostatnio sprawowany urząd – data śmierci
Abramowicz Andrzej – proboszcz w Nosowie – 20 grudnia 1816
Arcimowicz Teodor – proboszcz Perstunia – 8 października 1818
Aresztowicz Onufry – proboszcz w Hańsku – 25 kwietnia 1857
Aresztowicz Stefan – emeryt – 22 lipca 1838
Bańkowski Adam – proboszcz Hodyszewa – 28 sierpnia 1831
Baranowski Jan – proboszcz Bończy – 7 września 1816
Białostocki Grzegorz – proboszcz Świerszczowa – 25 lipca 1836
Bieganowski Antoni – proboszcz w Soli – 27 lipca 1836
Bieganowski Wincenty – administrator w Krośniczynie – 17 czerwca 1832
Biegunowski Jan – emeryt – 21 marca 1844
Biegunowski Jan – proboszcz Leszczan – 30 maja 1816
Bielawski Mateusz – kanonik, proboszcz w Grabowcu – 25 marca 1850
Bielecki Symeon – proboszcz w Sworach – 22 stycznia 1816
Biruntowicz Teodor – 3 kwietnia 1831
Boiarski Michał – 7 lutego 1832
Bojański Onufry – proboszcz w Biszczy – 28 lutego 1846
Bojarski Andrzej – proboszcz w Sopocie – 23 kwietnia 1858
Bojarski Grzegorz – wikary Biszczy – 19 kwietnia 1831
Bojarski Jan – proboszcz w Zabłocinie – 7 marca 1844
Bojarski Michał – kanonik, proboszcz Babic – 1 lutego 1842
Boniecki Michał – proboszcz Żdanowa – 12 listopada 1823
Boniewski Bonifacy – bazylianin klasztoru w Warszawie – 23 kwietnia 1869
Boniewski Ignacy – proboszcz w Choroszczy – 17 stycznia 1822
Borysiewicz Jan – administrator Tyszowiec – 7 maja 1820
Bratkiewicz Jan – proboszcz w Dubie – 30 marca 1847
Bratkiewicz Michał – proboszcz w Grodysławicach – 19 marca 1858
Bratkiewicz Symeon – proboszcz w Horodle – 5 lutego 1844
Budziłłowicz Justyn – proboszcz w Koroszczynie – 1 stycznia 1830
Budziłowicz Aleksander – proboszcz w Pawłowie – 30 listopada 1820
Budziński Jakub – proboszcz Nieledwi – 17 czerwca 1821
Bułasiewicz Szymon – administrator w Próchenkach – 30 marca 1832
Charłampowicz Andrzej – wikary Lubienia – 24 marca 1827
Charłampowicz Bazyli – proboszcz w Hołownie – 10 sierpnia 1829
Charłampowicz Grzegorz – proboszcz w Dołholiskach – 13 marca 1820
Charłampowicz Michał – proboszcz w Bezwoli – 15 marca 1829
Charsewicz Jan – proboszcz Ruskowoli – 11 stycznia 1828
Chartonowicz Józef – proboszcz w Orłowie – 23 lutego 1836
Chilewski Michał – kanonik, proboszcz Czerniczyna – 4 grudnia 1844
Chodonowski Andrzej – emeryt – 8 grudnia 1839
Chodonowski Antoni – administrator Biłgoraja – 25 stycznia 1841
Chodonowski Józef – 19 sierpnia 1831
Chotyniecki Stefan – proboszcz Sopotu – 22 kwietnia 1827
Chraszczewski Grzegorz – 8 października 1826
Ciborowski Julian – proboszcz Szychowicach – 21 grudnia 1846
Ciechanowski Dąbrowa F. – biskup chełmski – 7 kwietnia 1828
Ciepiełewski Józef – emeryt – 22 grudnia 1844
Ciszewski Andrzej – proboszcz w Ostrowie – 22 stycznia 1832
Ciszewski Jan – emeryt – 27 września 1836
Czepielewski Teodor – proboszcz Miączyna – 25 kwietnia 1815
Czerlunczakiewicz Jan – proboszcz w Obsza – 11 marca 1849
Czerlunczakiewicz Piotr – 28 czerwca 1830
Dębkowski Grzegorz – proboszcz Wereszczyna – 21 grudnia 1825
Dębkowski Józef – proboszcz Zbereżu – 4 marca 1864
Dębski Bazyli – proboszcz Horyszowa Polskiego – 8 maja 1826
Diakowski Filemon – proboszcz w Orchówku – 16 kwietnia 1857
Diakowski Jan – proboszcz w Wakijowie – 3 marca 1838
Diakowski Teodozjusz – proboszcz Wakijowie – 6 sierpnia 1870
Diakowski Tomasz – administrator w Pławanicach – 14 sierpnia 1830
Dolinowski Symeon – proboszcz Hańska – 29 maja 1820
Dołbieński Piotr – proboszcz Klonownicki – 7 marca 1821
Droszewski Demetriusz – wikary Hołowna – 3 czerwca 1828
Droszewski Franciszek – proboszcz Opola – 6 kwietnia 1822
Dyakowski Andrzey – proboszcz w Pawłocicach – 23 kwietnia 1812
Dziczkowski Antoni – proboszcz w Konstantynowie – 4 stycznia 1838
Dziczkowski Józef – proboszcz Konstantynowa – 17 kwietnia 1841
Eliaszewicz Jan – proboszcz Kostomłotów – 26 marca 1828
Eustachiewicz Ignacy – proboszcz Sosnowicy – 29 września 1871
Eustachiewicz Jan – emeryt – 16 sierpnia 1854
Filanowicz Maksym – proboszcz w Ortelu Książęcym – 13 czerwca 1837
Filanowicz Mikołaj – proboszcz w Kijowcach – 21 kwietnia 1840
Filewicz Bazyli – administrator w Potoczku – 1 lutego 1843
Filewicz Jan – proboszcz Soli – 20 kwietnia 1828
Filewicz Jan – proboszcz w Żulinie – 8 lutego 1856
Firsewicz Paweł – proboszcz Terebeli – 22 marca 1830
Garbaczewski Teodor – emeryt, proboszcz Tarnogrodu – 1 kwietnia 1844
Gąkiel Andrzej – proboszcz Łazowa – 30 marca 1835
Gierthyn Jan – proboszcz Olchowca – 14 października 1826
Gieysztor Jakub – kanonik, pr. Hołynki, adm. Rygałówki – 2 stycznia 1849
Gieysztor Zygmund – proboszcz w Rygałówce – 1 września 1871
Gomella Stefan – proboszcz w Otroczu – 24 kwietnia 1856
Górski Antoni – wikary Kościeniewicz – 1831
Górski Gabriel – proboszcz w Radzyniu – 29 lipca 1865
Górski Grzegorz – proboszcz w Drelowie – 8 marca 1856
Górski Jakub – kanonik, proboszcz w Kodeńcu – 16 sierpnia 1846
Górski Jan – kanonik, proboszcz Ortela Rz. – 26 lutego 1841
Górski Paweł – proboszcz Parczewa – 12 listopada 1839
Górski Sylwester – proboszcz Uścimowa – 20 maja 1826
Górski Symeon – proboszcz w Andrzejowie – 19 stycznia 1811
Grabowicz Aleksy – emeryt – 26 czerwca 1843
Groszkowski Jan – proboszcz Horyszowa Rus., emeryt – 22 stycznia 1843
Grudziński Jan – proboszcz Mostowa – 27 kwietnia 1819
Gruszecki Bazyli – emeryt – 28 października 1839
Gruszkiewicz Teodor – proboszcz Zamchu – 8 sierpnia 1839
Grzegorzewski Antoni – proboszcz w Depułtyczach – 30 października 1853
Grzegorzewski Eustachiusz – proboszcz Krośniczyna – 13 maja 1827
Halicki bartłomiej – administrator w Sworach – 16 stycznia 1845
Halicki Daniel – prałat, proboszcz w Dołhobrodach – 25 listopada 1848
Halicki Justyn – proboszcz w Dołhobrodach – 23 października 1820
Hanickiewicz Gabriel – kanonik, emeryt – 30 października 1857
Hanytkiewicz Aleksander – proboszcz w Chyżowie – 5 grudnia 1819
Herman Jan – proboszcz w Bezwoli – 9 sierpnia 1864
Hołłubowicz Symeon – 4 września 1832
Hołubowicz Michał – prob. Ostrowa, admin. Kolechowic – 19 lipca 1855
Horaczko Michał – proboszcz Terespola – 11 września 1827
Horoszewicz Aleksander – administrator w Zbereżu – 16 stycznia 1865
Horoszewicz Bazyli – emeryt – 2 września 1850
Horoszewicz Gabriel – były proboszcz w Kodeniu – 10 stycznia 1824
Horoszewicz Grzegorz – proboszcz w Wohyniu – 25 lipca 1865
Horoszewicz Jan – proboszcz w Miączynie – 20 grudnia 1835
Horoszewicz Mikołaj – proboszcz w Hanna – 25 października 1848
Horoszewicz Symeon – proboszcz w Kodeniu – 19 grudnia 1865
Hrabanowicz Bazyli – proboszcz w Milejowie – 22 kwietnia 1832
Hrehorowicz Jan – proboszcz w Makarówce – 9 kwietnia 1829
Hroszkowski Paweł – proboszcz w Lipsku – 13 marca 1863
Hryniewicki Paweł – 12 maja 1841
Hryniewiecki Antoni – prałat schol., proboszcz w Żernikach – 2 lutego 1855
Hryniewiecki Konstantyn – wikary w Żernikach – 21 lutego 1841
Hukiewicz Bazyli – proboszcz w Strzelcach – 17 lipca 1838
Hukiewicz Józef – administrator w Czułczyńcach – 16 marca 1846
Ilczyński Bazyli – proboszcz w Krośniczynie – 5 grudnia 1835
Iwaszkiewicz Jan – kanonik, emeryt – 27 listopada 1852
Iwaszkiewicz Józef – emeryt – 28 listopada 1838
Jankowski Adam – kanonik, prob. Holi, adm. Włodawy – 1 sierpnia 1861
Jankowski Grzegorz – proboszcz Witoroża – 27 października 1838
Jankowski Grzegorz – prałat kustorz Kapituły Chełmskiej – 4 września 1836
Jankowski Paweł – proboszcz Serocina – 16 lipca 1833
Janowicz Jan – inwalida, były wikary Hrubieszowa – 1827
Jaroszewicz Symeon – proboszcz w Piszczaczu – 4 grudnia 1860
Jasiewicz Symeon – emeryt – 27 czerwca 1850
Jasiewicz Teodor – emeryt – 24 września 1850
Jędrzeiewicz Jan – proboszcz w Uhrusku – 7 lutego 1836
Jędrzeiewicz Teodor – proboszcz w Stulnie – 21 listopada 1818
Jędrzejewicz Tomasz – proboszcz w Zbereżu – 16 września 1832
Jonakowski Antoni – inwalida, były proboszcz Serebryszcz – 25 sierpnia 1827
Joraszkiewicz Antoni – kanonik, proboszcz w Księżpolu – 5 sierpnia 1847
Jurkiewicz Grzegorz – proboszcz w Orchówku – 24 kwietnia 1830
Kalinowski Jakub – admin. w Wysokiem Mazowieckiem – 19 października 1857
Kalinowski Tomasz – emeryt – 4 marca 1848
Kaliński Teodor – kanonik, proboszcz Radzyniu Podlaskim – 22 marca 1836
Kamieński Jan – proboszcz w Rokitnie – 29 czerwca 1817
Kamiński Piotr – kanonik, proboszcz Horodyszcza – 18 grudnia 1837
Karpowicz Bazyli – proboszcz Klonowicy – 12 kwietnia 1840
Karpowicz Jan – administrator w Sworach i Makarówce – 22 września 1860
Kicowski Jan – kanonik, proboszcz w Tyszowcach – 26 marca 1853
Kielnicki Mikołaj – proboszcz w Próchenkach – 27 września 1829
Klimowicz Jan – proboszcz w Żdżanne – 28 grudnia 1819
Koczurzyński Joachim – 31 lipca 1832
Komarczewski Teodor – 20 maja 1831
Koncewicz Andrzej – proboszcz Terespola – 4 sierpnia 1834
Koncewicz Józef – 30 maja 1871
Koncewicz Józef – proboszcz Hołynski – 8 maja 1825
Koncewicz Tomasz – proboszcz Łomaz – 21 marca 1827
Koniewicz Leon – proboszcz Bali Wielkiej – 26 kwietnia 1842
Kostrzeński Bazyli – proboszcz w Jabłeczni – 24 maja 1835
Kościukiewicz Leon – proboszcz w Mszannej – 3 stycznia 1836
Kościukiewicz Mikołaj – proboszcz w Sycynie – 14 lutego 1825
Kotowicz Mateusz – wikary Buńczy – 14 listopada 1828
Kowszewicz Piotr – proboszcz w Podhorcach – 17 marca 1822
Kozakiewicz Jakub – proboszcz Połoskach – 27 stycznia 1831
Kozakiewicz Jakub – proboszcz w Kopytowie – 8 lutego 1823
Kozakiewicz Jan – proboszcz w Ciciborze – 19 listopada 1828
Kozakiewicz Mikołaj – proboszcz Miedzyrzeczu Starym – 16 marca 1829
Koziewicz Roman – proboszcz Topólczy – 30 września 1834
Kozłowski Jan – proboszcz Zdanowa – 16 listopada 1827
Kozłowski Onufry – kanonik, proboszcz Hrubieszowa – 25 grudnia 1854
Kozmiński Benedykt – proboszcz w Rudzie – 10 października 1828
Kozmiński Leon – proboszcz w Dołhobyczowie – 1867
Koźbielewski Paweł – wikary w Perstuniu – 26 listopada 1846
Koźmiński Bazyli – proboszcz w Rejowcu – 22 kwietnia 1840
Koźmiński Grzegorz – administrator w Horbowie – 6 kwietnia 1848
Koźmiński Jakub – administrator Dratowa – 19 kwietnia 1831
Koźmiński Jan – proboszcz w Nowosiółkach – 15 kwietnia 1824
Kożuchowski Bazyli – proboszcz w Krzeczewie – 6 kwietnia 1829
Krassowski Andrzej – kapelan dworu Hołynki – 9 sierpnia 1839
Krypiakiewicz Jan – proboszcz w Łosińcu – 22 grudnia 1859
Krypiakiewicz Michał – proboszcz Chmielka – 21 sierpnia 1831
Krypiakiewicz tadeusz – proboszcz w Lipinach – 27 lutego 1836
Krysiakiewicz Maciej – proboszcz w Kulnie – 11 grudnia 1832
Kucharewicz Andrzej – proboszcz w Ciciborze – 4 maja 1818
Kudrewicz Florian, OSBM – proboszcz w Krakowie – 14 czerwca 1834
Kurmanowicz Jan – proboszcz w Uścimowie – 30 stycznia 1838
Kurmanowicz Józef – proboszcz w Parczewie – 11 września 1837
Kurowski Stanisław – administrator w Tykocinie – 28 kwietnia 1820
Kuryłowicz Teodor – proboszcz Dołhobyczowa – 6 października 1826
Laurysiewicz Michał – proboszcz w Dubience – 13 czerwca 1849
Lawrysiewicz Aleksander – administrator w Żulicach – 19 grudnia 1854
Lawrysiewicz Mikołaj – kanonik, proboszcz Peresołowicz – 19 września 1854
Lawrysiewicz Platon – proboszcz w Sahryniu – 29 września 1855
Lebedyński Antoni – proboszcz w Podhorcach – 6 stycznia 1850
Lebedyński Bazyli – proboszcz w Werbkowicach – 6 lutego 1837
Lebedyński Panteleon – proboszcz Duba – 13 grudnia 1838
Lebedyński Stefan – proboszcz w Tarnawatce – 22 czerwca 1852
Lemański Wojciech – administrator Rudy i Łukówki – 2 kwietnia 1831
Lewicki Bazyli – administrator w Chyżowie – 24 lutego 1830
Lewicki Bazyli – proboszczw Szlatynie – 8 maja 1830
Lewicki Jakub – administrator w Rudzie – 11 listopada 1870
Lipiński Aleksy – proboszcz w Perespie – 7 stycznia 1831
Lipiński Bazyli – proboszcz w Biłgoraju – 6 marca 1814
Lipiński Demetriusz – proboszcz w Lipinach – 1 lipca 1821
Lipiński Jan – administrator w Miączynie – 19 marca 1846
Lisowski Jakub – proboszcz w Turowcu – 29 stycznia 1844
Lisowski Mikołaj – proboszcz w Tyszowicach – 25 września 1819
Liszkiewicz Bazyli – proboszcz w Czartowcu – 10 października 1854
Liszkiewicz Grzegorz – proboszcz w Ślipczu – 30 października 1869
Liszkiewicz Jan – administrator w Świdnikach – 9 września 1863
Liszkiewicz Józef – administrator w Gródku i Strzyżowie – 13 czerwca 1855
Liszkiewicz Teodor – proboszcz Poturzyna – 15 lutego 1841
Łada Aleksander – proboszcz w Czołomyjach – 5 czerwca 1855
Łada Leonty – proboszcz Czołomyj – 11 września 1842
Łaszkiewicz Jan – proboszcz w Miączynie – 17 lutego 1829
Łaszkiewicz Tomasz – proboszcz w Sielcu – 27 stycznia 1823
Łazurkiewicz Antoni – kanonik, proboszcz w Krzeszowie – 15 maja 1850
Łącki Ignacy – proboszcz w Żeszczynce – 7 października 1819
Łoncki Bazyli – kanonik, emeryt – 13 lutego 1857
Łoncki Sylwester – proboszcz Żeszczynki – 9 marca 1833
Łopacki Jan – emeryt – 14 lutego 1841
Łytkowski Leon – proboszcz w Przegalinach – 19 lipca 1834
Makowski Antoni – proboszcz w Berdyszcze – 11 marca 1825
Makowski Ignacy – administrator w Pienianach – 21 kwietnia 1863
Makowski Jan – administrator Bordyszcz – 19 grudnia 1834
Makowski Mikołaj – proboszcz Wereszczynskiej Woli – 26 maja 1824
Makowski Symeon – prob. Wierszczyńskiej Woli, ad. Lejna – 6 marca 1861
Malczyński Ignacy – wikary w Hrubieszowie – 13 sierpnia 1837
Malczyński Jan – proboszcz Hrubieszowa – 4 kwietnia 1843
Malczyński Michał – proboszcz w Hołubiu – 14 marca 1865
Malewicz Aleksy – proboszcz Sielca – 19 sierpnia 1831
Maranowski Antoni – proboszcz w Gnojnie – 28 lutego 1866
Markiewicz Jan – kanonik, emeryt – 27 lipca 1844
Masiewicz Michał – proboszcz w Mirczu – 20 sierpnia 1854
Masiukiewicz Łukasz – admin. Wołoskiej Woli i Brusa – 21 października 1826
Mazanowski Eliasz – proboszcz Jabłonia – 31 lipca 1834
Mazanowski Michał – proboszcz w Pratulinie – 29 grudnia 1850
Mazanowski Paweł – proboszcz Drelowa – 9 sierpnia 1831
Michalewicz Mikołaj – proboszcz w Ostrowie – 8 września 1829
Michałowski Michał – proboszcz Łukówce – 23 stycznia 1829
Michniewicz Eustachiusz – emeryt – 23 grudnia 1847
Mickiewicz Antoni – admin. w Perstuniu i Augustowie – 7 marca 1862
Mieleszkiewicz Zachariasz – proboszcz w Wysokim Mazowieckim – 16 lutego 1838
Mirzewski Jan – wikary w Łomazach – 4 lutego 1832
Mosiewicz Jakub – proboszcz w Żernikach – 15 czerwca 1863
Mosiewicz Jan – 29 kwietnia 1843
Mosiewicz Jan – proboszcz Mircza – 10 lipca 1833
Mosiewicz Mikołaj – proboszcz w Typinie – 4 lutego 1855
Mosiewicz Miron – administrator w Mirczu – 16 czerwca 1869
Müller Wawrzyniec – proboszcz Wisznie – 31 marca 1815
Narodosławski Jan – proboszcz w Worbkowicach – 12 września 1818
Nestorowicz Stach – proboszcz Now. Miasta Międzyrzecza – 9 maja 1935
Niedźwiedzki Jan – proboszcz w Siedliskach – 5 września 1828
Nowicki Józef – były proboszcz w Janowie – 5 marca 1834
Nowicki Symeon – emeryt – 21 czerwca 1850
Obuchowicz Mateusz – proboszcz w Przeorsku – 9 czerwca 1822
Obuchowicz Symeon – proboszcz w Chodowańcach – 22 lutego 1816
Odelski Franciszek – proboszcz Wohynia – 24 września 1827
Orlewski Jan – administrator w Majdanie Książęcym – 1 czerwca 1830
Ostaszewski Jan – wikary w Lebiedziowie – 9 lutego 1824
Ostrowski Leon – proboszcz w Rozwadówce – 26 listopada 1823
Pajewski Bazyli – proboszcz Horbowa – 24 kwietnia 1839
Panasiński Hilary – proboszcz Rejowca, admin. w Kaniach – 16 maja 1859
Panasiński Hipolit – proboszcz w Strzyżowie – 17 maja 1855
Panasiński Michał – proboszcz w Telatynie – 22 stycznia 1851
Parczewski Faustyn – proboszcz Tarnowa – 29 marca 1868
Parczewski Mateusz – emeryt – 30 października 1852
Parftaniewicz Daniel – proboszcz w Witorożu – 25 września 1816
Paszkiewicz Bazyli – proboszcz w Żmudzi – 6 września 1812
Paszkiewicz Daniel – proboszcz w Kobylanach – 2 października 1819
Paszkiewicz Julian – proboszcz Gnojna – 4 listopada 1826
Paszkiewicz Julian – proboszcz w Łomazach – 4 sierpnia 1855
Paszkiewicz Teodor – proboszcz w Gęsi – 18 sierpnia 1832
Patronowicz Antoni – proboszcz w Łęcznej – 10 lutego 1825
Pawłowicz Jan – administrator w Grodzisku – 8 października 1852
Pawłowicz Łukasz – proboszcz Szkopów – 10 kwietnia 1827
Pawłowicz Wincenty – kanonik, proboszcz w Grodzisku – 15 lipca 1850
Pierocki Nikanor – proboszcz w Koszołach – 29 lutego 1836
Pietrusiewicz Demetriusz – proboszcz w Potoczku – 3 lipca 1824
Piotrowski Marek – proboszcz w Augustowie – 12 listopada 1825
Piżewski Eliasz – proboszcz w Dokudowie – 16 sierpnia 1832
Pociej Eliasz – proboszcz w Posadowie – 19 marca 1823
Pociej Jan – prałat, kanclerz, rektor Sem. w Chełmie – 8 lipca 1858
Podkowicz Jan – proboszcz w Tomaszowie – 5 stycznia 1848
Podkowicz Symeon – proboszcz Hostynnego – 7 sierpnia 1831
Połłuchowicz Maciej – proboszcz Horodła – 15 października 1828
Połoski Tomasz – proboszcz Mordów – 13 maja 1823
Ponosowicz Jan – proboszcz Bubla – 28 marca 1843
Probitowski Józef – proboszcz Siedliszcza – 14 marca 1824
Probitowski Józef E. – 1 kwietnia 1828
Przemycki Jan – proboszcz w Diakonowie – 18 listopada 1837
Puchowicz Symeon – proboszcz Typina – 9 marca 1822
Puszczałowski Bazyli – proboszcz w Skierbieszowej – 30 maja 1829
Puszczałowski Ignacy – emeryt – 22 czerwca 1838
Puszczałowski Piotr – proboszcz Pobołowic – 19 listopada 1824
Puszczałowski Roman – proboszcz Pawłowa – 24 lutego 1828
Raczyński Antoni – proboszcz w Świerżach – 4 czerwca 1831
Radawski Józef – proboszcz w Kulny – 7 marca 1868
Radawski Mikołaj – proboszcz w Branwicy – 19 września 1846
Radkiewicz Antoni – emeryt – 22 listopada 1850
Rapejko Jozafat – bazylianin, wikary w Perstuniu – 5 listopada 1869
Rogalski Jan – emeryt – 27 maja 1840
Rogalski Roman – prob. Werbkowicy, ad. Mołodiatycz – 16 maja 1856
Romanowicz Nicefor – proboszcz w Hołubli – 28 października 1828
Rzewuski Serafin – proboszcz Lipska – 26 październik 1831
Sajkiewicz Aleksy – proboszcz Łaszczewa – 13 maja 1831
Sajkiewicz Teodor – emeryt – 10 czerwca 1842
Sajkowicz Eliasz – proboszcz w Kulnie – 1 października 1839
Sajkowicz Stefan – proboszcz Potoka – czerwiec 1844
Sanocki Stefan – proboszcz Miączyna – 11 maja 1841
Sanocki Teodor – 15 kwietnia 1824
Sawicki Paweł – proboszcz Łysowa – 26 czerwca 1831
Saykiewicz Bazyli – proboszcz w Starej Woli – 29 sierpnia 1829
Saykowicz Andrzej – proboszcz Buśnie – 16 lutego 1830
Siedlecki Wincenty – biskup bełski – 6 sierpnia 1840
Sierociński E. – administrator w Sielcu – 20 września 1859
Sierociński Maciej – kanonik, proboszcz Uchań – 4 kwietnia 1838
Sierociński Onufry – proboszcz Kryłowie – 8 stycznia 1860
Skalski Euftymiusz – kanonik, proboszcz w Opolu Lub. – 22 sierpnia 1850
Skalski Jakub – proboszcz w Horodyszczu – 3 czerwca 1855
Skalski Jan – administrator w Wojsławicach – 29 czerwca 1843
Skalski Mikołaj – proboszcz w Sosnowicy – 22 kwietnia 1825
Skalski Stefan – proboszcz w Kolechowicach – 24 marca 1824
Skrobański Michał – admin. w Kraśniczynie i Bończy – 28 marca 1861
Słabniewicz Julian – proboszcz w Nowosiółkach – 30 maja 1857
Słowicki Andrzej – proboszcz Krasnego – 14 kwietnia 1839
Słowicki Piotr – proboszcz w Rostokach – 28 lutego 1833
Smigielski Andrzej – emeryt – 1 marca 1842
Smigielski Bartłomiej – proboszcz w Dobratyczach – 6 kwietnia 1821
Smigielski Bazyli – proboszcz w Dypułtyczach – 20 lipca 1830
Smigielski Jan – proboszcz w Sitnie – 15 stycznia 1851
Smigulski Panteleon – proboszcz w Pniownie – 9 maja 1819
Smoleniec Bazyli – emeryt – 10 maja 1848
Smoleniec Bohdan – prałat, proboszcz w Łopienniku – 28 lipca 1869
Smoleniec Leon – kanonik, proboszcz w Łopienniku – 1 października 1862
Snitka Bazyli – wikary w Chodywańcach – 24 stycznia 1848
Snitka Piotr – proboszcz w Łukowcach – 2 stycznia 1839
Sosnowski Andrzej – proboszcz w Chłopkowie – 28 września 1850
Starkiewicz Antoni – proboszcz w Modryniu – 7 maja 1850
Starkiewicz Cyryl – proboszcz Kijowca – 15 kwietnia 1828
Stecuła Grzegorz – proboszcz w Świerszczowie – 23 marca 1870
Strusiewicz Stanisław – proboszcz w Kolombrodach – 8 stycznia 1832
Stworzyński Jan – proboszcz w Mołodiatyczach – 22 sierpnia 1832
Swidnicki Antoni – proboszcz Pienian – 27 maja 1817
Symeonowicz Mikołaj – wikary w Płusach – 3 października 1824
Szczotkowski Michał – proboszcz Sawina – 22 października 1828
Szokalski Andrzej – proboszcz Potoczka – 27 marca 1834
Szokalski Klemens – kanonik, proboszcz w Drelowie – 14 sierpnia 1847
Szokalski Stefan – prałat, proboszcz w Ubrodowiczach – 23 stycznia 1866
Szokalski Szymon – emeryt – 12 stycznia 1843
Szulakiewicz Bazyli – proboszcz Różance – 24 stycznia 1848
Szulakiewicz Bazyli – proboszcz w Kaniowie – 19 czerwca 1819
Szulakiewicz Bazyli – proboszcz w Rożanej – 26 marca 1829
Szulakiewicz Jan – sędzie konsyst., proboszcz w Rudnie – 19 września 1863
Szulakiewicz Tomasz – proboszcz w Szóstce – 28 sierpnia 1851
Szumborski Filip. F. – biskup chełmski – 19 stycznia 1851
Szumowski Józef – proboszcz w Gnojnie – 4 kwietnia 1823
Szumowski Paweł – proboszcz w Bubelu – 24 listopada 1820
Szymański Andrzej – proboszcz Radcza – 24 kwietnia 1839
Szymański Andrzej – proboszcz w Holeszowie – 14 sierpnia 1821
Szymański Bazyli – proboszcz Szóstki – 3 kwietnia 1841
Szymański Jan – 6 lutego 1870
Szymański Jan – prałat, proboszcz w Dobratyczach – 16 czerwca 1869
Szymański Paweł – prof. Akad. Duch. Warsz. – 3 grudnia 1852
Szymkiewicz Stefan – proboszcz w Diakonowie – 6 grudnia 1863
Tąkiel Benedykt – emeryt – 2 maja 1854
Teodorowicz Antoni – proboszcz w Łosińcu – 2 czerwca 1829
Teraszkiewicz Jan – administrator w Księżpolu – 1 lutego 1855
Teraszkiewicz Jan – biskup bełski – 1 marca 1863
Teraszkiewicz Jan – Kanonik katedry chełmskiej – 11 stycznia 1828
Terlikiewicz Jan – proboszcz w Hrudzie – 3 kwietnia 1840
Terlikiewicz Jozafat – admin. w Kopytowie i Kostomłotach – 4 września 1842
Terlikiewicz Paweł – administrator w Hrudzie i Witulinie – 22 października 1859
Tokarski Tomasz – wykładowca liturgiki w Chełmie – 22 sierpnia 1849
Tulasewicz Bazyli – proboszcz w Bukowcach – 15 stycznia 1833
Tychoniewicz Jan – proboszcz Korchowa – 15 czerwca 1831
Typiński Michał – proboszcz Tarnawy (emeryt) – 1 lipca 1833
Tyski Demetriusz – proboszcz Suchowoli – 11 sierpnia 1826
Tyski Jakub – proboszcz Komarowa – 22 sierpnia 1831
Tyski Symeon – emeryt – 10 września 1859
Ulanicki Jakub – proboszcz w Łuszkowie – 30 czerwca 1820
Ulanicki Jan – proboszcz w Poturzynie – 4 grudnia 1864
Ulanicki Leon – administrator w Uhrusku – 28 września 1856
Ulanicki Łukasz – proboszcz w Buśniu – 26 kwietnia 1845
Ulanicki Mateusz – proboszcz w Kuliku, emeryt – 4 grudnia 1840
Ulanicki Onufry – admin. Mogielnicy, Kulika i Siedliszcza – 6 lipca 1842
Unifantowicz Antoni – proboszcz Klątew – 10 września 1826
Wancosowicz Piotr – proboszcz w Husynne – 30 stycznia 1822
Warchowski Damian – proboszcz w Husynne – 4 stycznia 1818
Wasilewski Daniel – proboszcz w Korczówce – 13 marca 1819
Wasilewski Jan – emeryt, proboszcz w Grudku – 17 października 1845
Wasilewski Jan – proboszcz w Sobiborze – 12 sierpnia 1850
Wasilewski Joachim – proboszcz w Hołownie – 3 kwietnia 1856
Wasilewski Konstantyn – prob. w Międzyrzeczu Starym Mieście – 4 września 1857
Wasilewski Pantaleon – proboszcz Busówna – 4 maja 1828
Wasilewski Paweł – proboszcz w Sobiborze – 4 sierpnia 1819
Waszkiewicz Andrzej – emeryt – 9 kwietnia 1840
Waszkiewicz Bazyli – proboszcz w Nabróżu – 21 sierpnia 1867
Waszkiewicz Teodor – proboszcz w Gródku nad Bugiem – 30 marca 1831
Welinowicz Jan – proboszcz w Drelowie – 11 listopada 1867
Welinowicz Piotr – kanonik, proboszcz w Chotyczach – 8 kwietnia 1838
Wereszko Mikołaj – proboszcz w Chotyczach – 7 września 1865
Wierzbicki Józef – proboszcz w Łosicach – 14 września 1830
Winnicki Jakub – proboszcz w Siedliskach – 17 stycznia 1870
Witoszyński Michał – proboszcz w Radczu – 17 lutego 1864
Witoszyński Teofan – proboszcz w Przegalinach – 3 lutego 1848
Witusowski Jakub – wikary w Poturzynie – 4 lipca 1832
Witusowski Jan – proboszcz w Wiszniowie – 4 lutego 1866
Wituszyński Aleksander – wikary w Dołhobyczowie – 28 marca 1819
Wituszyński Jan – proboszcz w Tarnogrodzie – 7 stycznia 1821
Własiewicz Onufry – proboszcz w Bereściu – 4 stycznia 1851
Wokólski Jan – kanonik, rejent szk. diaków w Chełmie – 3 czerwcza 1842
Wokulski Jakub – proboszcz Sawic – 31 października 1826
Wołoszyński Michał – proboszcz w Kosobudach – 7 maja 1825
Wyrzykowicz Antoni – proboszcz w Łosicach – 26 stycznia 1831
Zabawski Andrzej – proboszcz Tomaszowa – 13 sierpnia 1830
Zajączkowski Jakub – proboszcz w Chojeńcu – 11 marca 1847
Zański Demetriusz – proboszcz w Biszczy – 21 stycznia 1867
Zapasewicz Adam – proboszcz Horostyty – 3 sierpnia 1836
Zaremba Bazyli – proboszcz w Żmudzi – 12 września 1854
Zaremba Jan – proboszcz Wojsławic – 17 maja 1831
Zaremba Michał – proboszcz w Żmudzi – 12 marca 1829
Zarzecki Leon – rezydent w Tomaszowie – 27 marca 1819
Zatkalik Bazyli – proboszcz w Dubience – 19 kwietnia 1830
Zatkalik Jan – proboszcz Sokołowa – 17 stycznia 1828
Zatkalik Józef – proboszcz w Gęsi – 1 września 1855
Zatkalik Leon – proboszcz w Sokołowie – 29 lipca 1863
Zatkalik Paweł – emeryt – 27 maja 1856
Zatkalik Wincenty – proboszcz w Łomazach – 17 sierpnia 1836
Zawadzki Symeon – proboszcz w Tarnawatce – 27 października 1816
Zawalski Łukasz – proboszcz w Kułakowcach – 25 sierpnia 1832
Zawalski Paweł – proboszcz w Chyżowicach – 28 stycznia 1866
Zborowicki Antoni – proboszcz Strzyżowa – 18 grudnia 1839
Zborowicki Bazyli – admin. w Wojsławicach i Leszczanach – 24 lutego 1855
Zborowicki Eliasz – 8 września 1830
Zborowicki Łukasz – proboszcz w Teratynie – 25 maja 1829
Zborowski Andrzej – proboszcz Hołubia – 30 kwietnia 1827
Zborowski Antoni – proboszcz Nieledwi – 26 czerwca 1831
Zborowski Antoni – emeryt – 21 kwietnia 1840
Zborowski Bazyli – emeryt – 31 października 1834
Zborowski Stefan – emeryt – 29 marca 1843
Zdanowicz Aleksander – proboszcz w Ślipczy – 14 czerwca 1824
Zieliński Jan – kanonik, proboszcz w Łukowcach – 17 stycznia 1839
Zieliński Jerzy – proboszcz we Włodawie – 21 lutego 1822
Zieliński Konstanty – proboszcz Wisznic – 17 lutego 1828
Zieniewicz Antoni – administrator w Biłgoraju – 8 maja 1831
Zubański Jan – proboszcz w Przeorsku – 5 lutego 1838
Zuchowski Jan – proboszcz w Rogowie – 12 maja 1817
Zypowski Jakub – proboszcz w Rudnie – 23 października 1822
Zypowski Jan – proboszcz w Krzyczewie – 27 września 1866
Zypowski Stefan – proboszcz w Holeszowie – 5 listopada 1846
Żarski Grzegorz – proboszcz Kmiczyna – 18 września 1843
Żelawski Ignacy – administrator w Różanicu – 7 czerwca 1852
Żukowski Andrzej – emeryt – 16 marca 1852
Żygałowski Jan – proboszcz w Kamieniu – 4 marca 1821
Materiał pochodzi z serwisu Zakonu Świętego Bazylego Wielkiego, www.bazylianie.pl
|
|
Ostatnia aktualizacja ( Wednesday, 02 June 2010 )
|
|
|
Wielki Kanon Pokutny św. Andrzeja z Krety |
|
|
Wielki Kanon Pokutny św. Andrzeja z Krety
Post to nade wszystko duchowa wędrówka, której celem jest Pascha – Święto nad Świętami, to przygotowanie do wypełnienia i objawienia, jakie niesie Pascha. Wszystkie cerkiewne wydarzenia grawitują wokół Paschy: całoroczny cykl świąt i niedziel to jedna wielka wędrówka i pielgrzymka w kierunku Paschy. Stanowi ona koniec, ale zarazem jest też początkiem – koniec wszystkiego, co „stare”, a początek nowego życia, ustawiczne przejście z tego świata do Królestwa już objawionego w Chrystusie. Wszelako „stare” życie, życie grzechu i małostkowości nie tak łatwo daje się przezwyciężyć i zmienić. Ewangelia oczekuje i żąda od człowieka wysiłku, do którego w swoim obecnym stanie nie jest on zdolny.
W samej rzeczy nie łatwo jest zerwać z małostkowością, wyrzec się ideału życia skoncentrowanego wokół zabiegów o materialne dobra, bezpieczeństwo i przyjemności, a przyjąć ideał inny, biorący za dewizę słowa: ”Bądźcie doskonali tak, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski”. Świat ten wszystkimi swoimi słowami mówi nam: bądźcie szczęśliwi, idźcie szeroką drogą i po linii najmniejszego oporu. Natomiast Chrystus w Ewangelii powiada: wybierajcie wąską drogę, walczcie i cierpcie, gdyż jest to jedyna droga do prawdziwego szczęścia. I o ile Kościół nie przyjdzie nam z pomocą, jakże zdecydowalibyśmy się na ten z pozoru straszny wybór, jak zdobylibyśmy się na pokajanie i powrót do świetlanej i radosnej obietnicy, którą corocznie daje nam Kościół w dzień Paschy? Taką właśnie pomocą ze strony Kościoła jest post – post mający nas przygotować do tego, byśmy przyjęli Paschę nie tylko, jako dzień, od którego można wszystko jeść i pić i do woli sobie folgować, lecz jako prawdziwy koniec tego, co „stare” i wstąpienie w „nowe” życie.
Zaś w liturgii Wielkiego Postu jednym z elementów wprowadzających nas w atmosferę pokuty, ułatwiającym refleksję nad potrzebą pokajania jest Wielki Kanon Pokutny świętego Andrzeja z Krety, śpiewany w częściach w czasie Wełykoho Powecziria (Wielkiej Komplety) w pierwszym tygodniu Wielkiego Postu, oraz w całości na Jutrzni w czwartek po IV niedzieli W. Postu.
Kanon ów, to dzieło szczególne. Chociaż napisany prozą, jest jednak wielkim dziełem poetyckim, jest przejawem „najwyższej poezji”. Składa się z 250 troparionów (strof), ułożonych w dziewięć pieśni. Jest to poemat bardzo bogaty w obrazy, porównania, zaczerpnięte zarówno ze Starego jak i z Nowego Testamentu, pełen głębokich refleksji. Jest jednak jedna myśl, która tej różnorodności nadaje ciągłości, tworzy szkielet całego utworu – jest to myśl o konieczności zwrócenia się grzesznej duszy ku Bogu. Jedno uczucie przenika wszystkie części całości – uczucie skruchy. Duchowe oko poety widzi wydarzenia obu Testamentów w świetle wiary. Postacie świętej historii albo wskazują mu przykłady życia duchowego, albo też przykładami upadku pobudzają duszę do wielkiego duchowego wysiłku. W obu przypadkach przedstawiają tajemnice życia wewnętrznego. Autor spogląda na świętą historię okiem dawnej przeszłości oświeconej światłem nowotestamentowego objawienia.
Św. Andrzej z Krety zaczyna swoje wyznania wobec Boga rozmyślaniem nad dziełami swego własnego życia i od razu wchodzi na drogę zbawiennej skruchy (pokajania) i przynoszenia Bogu pokutnych łez. To rozmyślanie Autor przeprowadza we własnym imieniu, a jednocześnie w imieniu wszystkich ludzi stających przed Bogiem w akcie zbawiennego spojrzenia na siebie i autoanalizy. Czcigodny Andrzej zaczyna od zwrócenia się ku Bogu w ten sposób, że w swej głębokiej chrześcijańskiej miłości jak gdyby bierze każdą ludzką duszę i razem z nią wzdycha nad nieprawością życia, razem z nią szuka sposobu wyjścia, nawrócenia, i prosi o nie. «Od czego zacznę opłakiwanie uczynków mego nieszczęsnego życia» – słyszymy pierwsze słowa pierwszego troparionu i niejako oczekujemy ich, i głęboko wzdychamy razem z twórcą Kanonu, i razem z nim wchodzimy w głębię jego rozmyślań. «Jakże mam zacząć, Chryste, ten dzisiejszy płacz (lamentacje) » – kontynuuje Autor – «Jednak, Ty, jako miłosierny, daj mi łzy pokuty».
To jest początek, jakby wprowadzenie do całego utworu. Potem rozpoczyna się przegląd biblijnych obrazów i analogii mających swe odniesienia do stanu ludzkiej duszy. Te obrazy są pełne zadumy nad treścią ludzkich uczynków, stopniowo coraz bardziej odnoszą się do pokutującej duszy ludzkiej:
«Naśladując grzech pierwszego Adama, tracę Boga – wieczne królestwo i szczęście – z powodu moich grzechów.
Adama sprawiedliwie wygnano z raju, albowiem nie zachował jedynego twego przykazania. Ileż będę musiał cierpieć ja, który raz po raz odrzucam Twoje ożywiające przykazania.
O, jakżeż upodabniam się do starodawnego zabójcy Lamecha, porywami namiętności zabijając duszę – jak on człowieka, rozum – jak on młodzieńca, i ciało moje – jak brata, podobnie jak Kain-zabójca».
I tak obraz za obrazem, analogia za analogią przesuwa się nam przed oczyma niemalże cała historia Starego Testamentu – a ciągle w aktualnym odniesieniu do stanu duszy grzesznej, którą zachęca się bądź do porzucenia grzechu, do ucieczki przed nim:
«Pozostaw, duszo moja, grzech, jak ziemię Charan i idź do ziemi, którą odziedziczył Abraham… Uciekaj, duszo moja, od płomieni grzechu, Uciekaj, jak Lot, od Sodomy i Gomory! Uciekaj od ognia wszelkiego nierozumnego (niemądrego) pragnienia»; bądź do wierności i gotowości na ofiarę: «wiedząc, nieszczęsna duszo moja, jak Izaaka przyniesiono tajemniczo na nową ofiarę całopalną dla Pana, naśladuj jego gotowość».
Czasem, aby zachęcić do większej gorliwości, stawia Autor wyrzuty swej i naszej duszy, że nie jest wystarczająco gorliwa i nie naśladuje tych, którzy pokutowali za swoje grzechy:
«bezprawie do bezprawia dodał kiedyś Dawid, do zabójstwa dodając cudzołóstwo, ale też od razu przejawił on także skruchę podwójną. A ty, duszo, uczyniwszy jeszcze gorsze (rzeczy), nie pokutowałaś wobec Boga».
Wiele jeszcze wydarzeń i postaci starotestamentowych przywołuje Autor, a wszystko po to, aby pogłębić refleksję, aby poruszyć duszę człowieka, zachęcić do pokuty i nawrócenia, zwrócenia się ku Bogu. Autor nie trzyma się jednak kurczowo tylko Starego Testamentu, lecz swobodnie posługuje się obrazami także z Nowego Testamentu w trakcie całego Kanonu, aby w ostatniej pieśni skoncentrować się wyłącznie na wydarzeniach ewangelicznych, aby ukazać niezmierzoną miłość Chrystusa i Jego miłosierdzie dla grzesznika:
«Chrystus stał się człowiekiem, nawoływał do pokuty łotrów i jawnogrzesznice. Nawróć się, duszo! Drzwi królestwa już otwarto i przed tobą wchodzą przez nie – nawróciwszy się – faryzeusz, celnicy i cudzołożnicy.
Chrystus uzdrowił paralityka, i wziął on swoją pościel; wskrzesił umarłego młodzieńca – syna wdowy; uzdrowił sługę setnika i objawił się samarytance – ukazując tobie, duszo, jak trzeba służyć Bogu w Duchu»
Te i inne obrazy mają zachęcić człowieka do pokuty i nawrócenia, mają mu ukazać, że dla Boga wszystko jest możliwe, możliwe jest także dokonanie naszego uzdrowienia nawet z największych grzechów, jeśli tylko człowiek okaże choćby odrobinę dobrej woli i zwróci się ku Bogu, ku Jego miłosiernej miłości, oczekującej, jak ojciec syna marnotrawnego, na ten pierwszy krok ze strony człowieka.
Czy jednak zwrócenie się ku Bogu możliwe jest dla człowieka, w którym narasta świadomość grzechu, nieprawości, podłości? Czy nie jest on raczej skłonny uciekać, skryć się, aby uniknąć karzącej ręki Boga? Nic bardziej mylnego. Nie, dusza nie chce uciekać przed Bogiem, nie odczuwa strachu przed Nim, bo wie, jest głęboko przekonana, że Bóg jest jedynym, który może podnieść człowieka z upadku; albowiem Bóg nie jest Bogiem karzącym, lecz Bogiem miłującym człowieka, Bogiem, który pochyla się nad nieszczęściem ludzkiego grzechu, Bogiem miłosiernym, – dlatego zwraca się do Niego z wielką ufnością i nadzieją.
«Szczerze przynosimy Ci, Zbawicielu, łzy naszych oczu i westchnienia z głębi serca, wzywając: Boże, zgrzeszyliśmy wobec Ciebie.
Tak, jak wybawiłeś Piotra, gdy tylko zawołał do Ciebie, pośpiesz się, aby i mnie zbawić, Zbawicielu.… Uratuj mnie od zwierza, wyciągnąwszy Twą rękę i wyprowadź z głębin grzechu.… Znam Ciebie, Władco, jako cichą przystań, pośpiesz się, by zbawić mnie z oplatających mnie głębin grzechu i rozpaczy».
Autor nie chce wystraszyć duszy człowieczej, niosącej na sobie piętno i rany grzechu, lecz delikatnie odsłania nieszczęście grzechu i przekonuje o tym, jak piękne jest życie w Bogu, jak wielkie miłosierdzie czeka na człowieka, który pragnie Boga, ale jednocześnie nie ukrywa, że ta droga ku Bogu – to czynna i doskonała pokuta.
Na początku Autor ukazuje to, co człowiek utracił – piękno pierwotnego życia z Bogiem, którego uosobieniem m.in. jest raj. Następnie rozwija myśl o tym, że Bóg nie stanie na sąd z duszą pokutującą, nie powoła się na wszystkie jej nieprawości, ale – przebaczając srogie przewinienia – zbawi ją. I dopiero, kiedy dusza zaufa dobremu i miłościwemu Pasterzowi, czcigodny Andrzej z całą szczerością przystępuje do odsłaniania duchowych ran: «Zostałem pokaleczony, poraniony! Oto strzały nieprzyjaciela przeszyły mą duszę i ciało, oto rany, wrzody i omdlenia ukazują ciosy moich dobrowolnych namiętności».
Nastrój pokutny wzmaga się. Autor razem z duszą pokutującą mówi, że to on sam jest tym człowiekiem, który bardziej od innych jest grzeszny: «Nie ma wśród ludzi nikogo, kto przewyższyłby nas w grzechu».
A skoro już jesteśmy przekonani o tej prawdzie, Autor ośmiela się ukazywać nam stopniowo coraz większe grzechy, odsłaniać wielkość naszego upadku, aby człowiek zrozumiał głębię swej nicości, swego duchowego ubóstwa: «nie ma w życiu ani grzechu, ani uczynku, ani zła, którego byśmy nie uczynili, Zbawicielu, umysłem, słowem, wolą, nagrzeszywszy pragnieniem i myślą, i uczynkami tak, jak nikt inny». Bo tylko doprowadziwszy duszę do uznania owego głębokiego duchowego ubóstwa, może teraz wprowadzać ją na drabinę ewangelicznej dobroci, przypominając pierwszą proklamację Chrystusowego kazania na górze: błogosławieni ubodzy duchem, albowiem ich jest królestwo niebieskie.
Tak oto człowiek wszedł w czynienie pokuty, odkrył przed Bogiem swój głęboko ukryty stan, sam dokonał sądu nad sobą i teraz, po wielkim duchowym wysiłku, oczekuje na zmiłowanie miłosiernego Boga: «Oszczędź, Panie, Twoje stworzenie, i jako Pasterz, odnajdź zaginione, przyprowadź zabłąkane, ochroń od wilka, uczyń mnie owcą w stadzie Twoich owiec».
Wielki Kanon Pokutny powoli dobiega końca. Jeszcze kilka strof – i trud zakończony. Czcigodny Andrzej dokonał swego rodzaju spowiedzi z całego swego życia, wprowadzając także nas, wszystkich chrześcijan, w słodycz wyznania i pokuty przed Bogiem. Na samym końcu swego dzieła wspomni jeszcze mądrego łotra: «O Miłosierny, jak wiernemu łotrowi, który poznał w tobie Boga, otwórz i dla mnie drzwi Twego sławnego królestwa».
W ten sposób Czcigodny przyrównuje się do łotra, do złoczyńcy, który w jednej chwili pokutnego nawrócenia otrzymał przebaczenie grzechów.
Święty Andrzej z Krety jawi się, jako wybitny nauczyciel i kaznodzieja pokutny. W Wielkim Kanonie Pokutnym, aby doprowadzić człowieka do ujrzenia prawdy o sobie i samooceny, wykorzystuje całe doświadczenie swego życia, wszystkie dane swego ducha, całą moc swego słowa, aby skierować człowieka ku pierwszemu i najważniejszemu wysiłkowi jego życia – ku pokucie, która jest jednym z ewangelicznych darów. Twórca Wielkiego Kanonu nie izoluje się od całej ludzkości, nie stawia siebie ponad innymi ludźmi, lecz razem z nimi zwraca się do Stworzyciela, otwiera przed nim swe serce i odsłania rany. Na tym polega wieczne, nieprzemijające znaczenie Wielkiego Kanonu Andrzeja z Krety. Być może nic z całego kościelnego piśmiennictwa tak bezpośrednio nie oddziaływuje na ludzką duszę, jak Wielki Kanon, obnażający całe zakłamanie, całe zło człowieka, a jednocześnie niosący tak wielką otuchę grzesznemu człowiekowi.
*********
Uważny uczestnik Jutrzni spostrzega, że w Kanonie znajdują się strofy skierowane do samego św. Andrzeja oraz do Marii zwanej Egipcjanką. Są to późniejsze dodatki do Kanonu. Świadczą one o wielkim znaczeniu, jakie Kościół przypisywał Kanonowi i jego twórcy, o wielkim szacunku, jaki żywi On dla świętego Autora tych strof i zwraca się także do niego, jako do świętego orędownika w niebie o pomoc w naszych doczesnych zmaganiach.
Czcigodna Maria Egipcjanka urodziła się w Aleksandrii w Egipcie. Przez długie lata prowadziła grzeszne życie. Nawraca się w czasie pielgrzymki do miejsc świętych w Jerozolimie. Po nawróceniu udaje się na pustynię i tam znowu przez długie lata modli się, płacze i pokutuje za swoje grzechy. Zmarła w roku 521. VI Sobór Powszechny polecił, aby na Jutrzni wraz z Wielkim Kanonem był czytany także życiorys czcigodnej Marii napisany przez patriarchę jerozolimskiego, św. Sofroniusza. A wszystko to po to, aby zachęcić człowieka współczesnego do podjęcia wysiłku prawdziwego nawrócenia i szczerej pokuty.
Św. Andrzej pochodził z Damaszku. W wieku ok. piętnastu lat udał się z pielgrzymką do Jerozolimy i tam wstąpił do klasztoru świętego Sawy. Swoją pobożnością, ale i bystrością umysłu zwrócił na siebie uwagę jerozolimskiego patriarchy Teodora, który wyświęcił go na lektora i subdiakona, i wziął go sobie na sekretarza. Prawdopodobnie był uczestnikiem VI Soboru Powszechnego w Konstantynopolu w 680 r. Po Soborze pozostał w Konstantynopolu, został wyświęcony na diakona, opiekował się sierocińcem i przytułkiem dla starców. Potem patriarcha Konstantynopola wyświęcił go na biskupa miasta Gortyna na Krecie, stąd jego przydomek: Andrzej z Krety. Zasłynął, jako znakomity kaznodzieja, pisarz kościelny i poeta. Swą mądrością i dobrocią przyciągał do siebie wielu, zarówno swoich wiernych jak i niewierzących. Do najbardziej znanych jego utworów należy bez wątpienia właśnie Wielki Kanon Pokutny, stanowiący do dziś część wielkopostnej liturgii w Kościołach Wschodnich tradycji bizantyjskiej.
o. Piotr J. Kuszka, OSBM
Materiał pochodzi z serwisu Zakonu Świętego Bazylego Wielkiego, www.bazylianie.pl
|
|
Ostatnia aktualizacja ( Wednesday, 21 September 2011 )
|
|
|
Źródło: o. archim. Roman Piętka MIC, www.cyrylimetody.marianie.pl
